M.Ö 3000 yıllarında Sümerlerde piramitler inşa ediliyor, hız ölçümleri yapılıyordu. Eski Mısır’da mühendislikte fizik kurallarından yararlanılıyordu. M.Ö 6. Yüzyılda Thales, iki temel kuvvet olarak, merkezcil kuvvet ile merkezkaç kuvveti tanımladı.
Antik Çağ filozoflarından Herakleitos, bütün nesnelerin sürekli hareket halinde olduğunu ve toplam madde miktarının sabit olduğunu öne sürdü. Aristo bütün kainatın toprak, su, hava ve ateşten meydana geldiğini söyler. Aristoya göre unsurlar birbirleriyle ilişkiye girerek etrafımızdaki alemi oluştururlar.
Democritus, bütün maddeleri, bölünemez anlamında atomos olarak adlandırılan çok küçük, bölünmez taneciklerden oluştuğunu öne sürdü.
Arşimet (MÖ 287-MÖ 212) kendi adıyla tanınan sıvıların dengesi kanununu da bulmuştur.
16. Yüzyılda Galilei serbest düşmede alınan yolun cismin kütlesiyle değil, geçen sürenin karesiyle orantılı olduğunu ortaya çıkardı. 17. Yüzyılda Descartes madde kavramı üzerinde durarak doğadaki tüm olayları maddeye ve harekete indirgeyen mekanikçi felsefeyi kurdu.
17. Yüzyılın sonunda Isaac Newton, meşhur dinamik yasalarını ortaya attı. Pascal ve Toriçelli basınç ve hacimle ilgili deneyler yaptılar, yasalar geliştirdiler.
1787′de de Coulomb, elektrostatiğin temel yasalarını yayımladı. 1831′de ise Faraday elektromanyetik indüksiyonu ortaya çıkardı. 1855′ten başlayarak Maxwell’in çalışmalarıyla klasik elektromanyetizma kuramı ortaya çıktı.
Max Planck 1900′de kuantum kuramını ortaya attı. Albert Einstein 1905′te görelilik kuramını yayımladı. Bohr, Heisenberg, Schrödinger gibi bilim adamları 20. Yüzyılda kuantum fiziğinin gelişimine çok önemli katkılar sundular.
1927 Solvay Konferansı’nda. Einstein’dan Heisenberg’e, Curie’den Lorentz’e, Bohr’dan Schrödinger’e dönemin bilim insanları bir arada.
